III R ETIUDY

III

Cisza… Taka lekka. Symfonia spokoju.

Upajała się koncertem granym na trzy.

Tyk, tyk, tyk – zegar wygrywał hejnał wolnego przemijania.

Ponownie sama z sobą na trzy. W oddechu, w którym ciągle był.

Odgradzała się od jego żaru, drzwiami zamkniętymi na trzy.

Magiczna liczba oddechów z żarem i murzyńskim zadem.

Na trzy zapominała o huraganie miłości.

Na trzy zniknie wszystko, oprócz zapachu jego skóry.

Powietrze gęstnieje od aromatu męskości – ono nie znało czasu, nie słyszało taktu wygrywanego na trzy… Drgało gęstym wspomnieniem.

Testosteron ciągle tańczył na czerwcowych nutach południa.

Wnikał porami skóry, pieszcząc receptory dotykiem minionego.

Burzył aurę spokoju. Palcami wspomnienia dotykała chwilę.

Nadal była gorąca…

Na trzy…

Czy tego chciała: Wyczekiwania, tęsknoty romantycznych banałów???

Miała przecież tę swoją ciszę, zatopioną w szczęśliwej sekundzie samotności..

Odgłos wiadomości, niczym uderzenie granatu w bazę cywilów,

zakłócił to w czym prawie drzemała.

Zabrudził rajski lazur unoszącej się ciszy…

„ Nic się nie zmieniłaś. Spędziłem z Tobą wspaniałe chwile.

Minęło dwadzieścia cztery lata, a czułem się tak, jakbyśmy nigdy nie stracili kontaktu. Dziękuję…”

Skrzypaczka miłości ciągle wygrywała nutę uniesienia na strunach emocji… Nie powinna pędzić w stronę ognia.

Rany odniesione w pożarze paskudnie się bliźnią…

Patrzyła przed siebie. Za oknem rozpędzone auta hamowały przed skrzyżowaniem. Na pobliskim skwerze dozorca bluzgał właścicielkę psa, wymachując miotłą przed jej twarzą. Jazgot rozszczekanego jamnika zagłuszał bełkotliwy dialog.

Życie nadal trwało. Spadała w jego centrum. Splątana linami przemyśleń, lądowała w dzisiaj. Żyła porą wybijaną w takt na trzy:

Aromatem przypalonych mielonych,

smakiem mizerii, latem w mieście.

Oddychała sekundą z teraźniejszości.

Na trzy…

Czekała… Za moment trzasną drzwi. Remigiusz wróci z letniej wyprawy. Opowie nieprzewidziany scenariusz zdarzeń małolatów.

Przeżyje własną przygodę z miłością…

Może w niej zostanie…

W takcie na trzy pozostanie w świecie roztańczonej ciszy, z synem z którym dzieliła setne części przemijania,

z miłością własną, do której tak dzielnie broniła dostępu…

Pozostanie na trzy…

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

- Skup się Adam, bo do matury nie ogarniesz tej matmy-

Ślęczeli już tak dwie godziny…

- A może byś tak usiadła przy mnie???? - Spoglądał na nią z przestrzeni wersalki spojrzeniem pobitego psa, błagającego o litość.

- Przyrzekam, żadnych przytulanek. Rączki mam tutaj!!!-

Na potwierdzenie zademonstrował przedszkolne wkręcanie żarówek. Usiadła przy nim. Dopiero teraz sięgnął po przygotowany

przez nią stos kanapek.

- Czas najwyższy przypieczętować nasz nieoficjalny związek.-

Brnął, jak zwykle w bliżej niezidentyfikowaną stronę…

- Pogorszyło ci się Kermit, czy znowu zaaplikowałeś sobie gówno, niewiadomego pochodzenia????-

- Przestań !!! Omijam dealerów szerokim łukiem. Chcę powiedzieć,

że zanim zażyjesz rozkoszy ze mną, powinniśmy się zaręczyć. - Błaznował, z grymasem mnicha. To w nim uwielbiała – tę ciągłą drwinę z banałów życia. Odnosiła nieodparte wrażenie, że jest jej brakującą połową…. Obserwowała teraz jego poczynania. Majstrował przy uchu, którego zakończenie przechodziło w elfi kształt. Zdobiły je maleńkie kółeczka. Kolczyki zachodziły jeden na drugi.

Jeden z nich trzymał w palcach:

- Teraz cię zaobrączkuję!-

- Jak świnkę???- Zapytała.

- Jak chcesz poczuć się świnką, może być, jak ze świnką.

Proszę państwa knur zaręcza się ze świnką!!! -

Całował ją, jak zwykle nieudolnie… Nie było to takie istotne –

lubiła tego świra…Trzymała w palcach maleńki kolczyk.

Ciągle tkwił w uchu, jak to wspomnienie…